Po raz kolejny przekonałem się jak dobre jest kino rosyjskie. Umiejętność łączenia doskonałego przedstawienia emocji w kolejnych klatkach filmu ze świetną techniką ujmowania tego obrazu rodzi takie dzieła jak te.

Powrót daje duże pole do popisu jeśli chodzi o możliwość interpretacyjną. O ile w filmie pojawia się wiele nawiązań do religii chrześcijańskiej, o tyle końcowe sceny każdy będzie rozumiał na swój sposób. Pojawiający się w filmie MacGuffin i otwarte zakończenie zachęcają do podjęcia próby wyjaśnienia pewnych kwestii samemu. Jest to niebywała zaleta tego obrazu.

Oceniając każdy aspekt filmu mogę powiedzieć, że każdy z osobna jest genialny. Zaczynając od świetnie zarysowanych portretów psychologicznych bohaterów i znakomicie dobranych aktorów do tych ról, poprzez ciekawą fabułę, a także długie i poruszające ujęcia, a kończąc na muzyce - delikatny, lecz sugestywny ambient. Wszystko to zgrabnie układa się w całość, którą mogę bez wahania nazwać arcydziełem.

Prawdziwy dramat potrafi skłonić do refleksji, wzruszyć. Ten film oczywiście taki jest. Końcowe sceny tego obrazu wzbudziły we mnie niesamowite przeżycia. Długie, wzruszające ujęcia przedstawiające bezradność bohaterów wobec tego co się wydarzyło i poprzedzająca to tragedia to jedne z najlepszych momentów w dziejach kina.

Cała akcja właściwie toczy się tylko wokół 3 postaci. W międzyczasie cisza, niezgoda, bunt, tragedia, bezradność.

Jeden z najlepszych filmów jakie widziałem.

10/10